Rotorua

Donderdag 28 februari.
Vandaag vertrekken we vanuit Taupo naar Rotorua. Het eerste wat we gepland hebben is het bezoek aan het Wairaki Crater of de Moon. Dit is een park met allemaal stoombronnen, heel apart om te zien hoe de stoom uit de grond komt. Op sommige plaatsen is het een klein bronnetje maar bij de grotere heb je en afzetting van mineralen die het hier een rode kleur geven. Het park is niet heel groot maar je bent met de wandeling en het fotograferen zo een uur zoet. De grote kraters zijn het mooist. Er is ook een kokende modderpoel, heel apart om te zien. Leo vond het allemaal wat tegenvallen, IJsland vindt hij veel mooier.
Hierna vervolgen we onze weg naar Rotorua en hebben geen stops meer. Het landschap geeft ook stoombronnen in het wild, nu weet je wat het is anders zou je nog denken dat er ergens brand is, alhoewel met witte rook.... Tegen lunch tijd waren we op de camping, even opgefrist en daarna zijnwe op verjaardag bij Marianne Herman gegaan, Marianne was zelf jarig. Heel gezellig was het, lekker bij gekletst, rondleiding door het huis en na schooltijd ook de dochters Stephanie en Melanie ontmoet. Leuke meiden en ze spreken zelfs Nederlands.

Vrijdag 1 maart.
Op aanraden van Herman en Marianne zijn we eerst naar het museum in Rotorua gegaan voor we het Buried village, begraven dorp, gingen bezoeken. Het museum is in het oude Badhuis, een fantastisch mooi gebouw in Tudor stijl dat in een mooi aangelegd park, Goverment Garden, staat. Hier hebben we eerst de film bekeken, de film die het verhaal van het begraven dorp verteld. Het verhaal gaat dat in de 19de eeuw Rotorua rijke globetrotters trok vanwege de witte en roze sintelterrassen, behorend tot de 8ste wereldwonderen, aan de oever van Lake Rotomahana en aan de voet van Mount Tarawera. In de vroege morgen van 10 juni 1886 steeg het water niveau in Lake Tarawera en kwam de Mount Tarawera tot uitbarsting en werd de berg over 5 km in tweeën gespleten. Hierna volgden nog erupties aan Lake Rotomahana. De sintelterrassen verdwenen en het wateroppervlak van het meer werd 2 keer zo groot. Te Wairoa was voor de uitbarsting het centrum van toerisme maar werd samen met 2 andere dorpen helemaal bedolven onder as en modder. In 1936 groeven ze het dorp Te Wairoa op en is nu een attractie.
In het museum was ook te zien hoe begin 20ste eeuw het kuurbadencomplex werkte met de baden met thermaal water voor reuma patiënten. Ook is er een gedeelte gewijd aan de spirituele wereld van de Maori's en een bataljon Maori' die in de 2de Wereldoorlog is ingezet in het Middellandse zee gebied.
Na het bezoek aan het museum zijn we op weg gegaan naar het begraven dorp maar eerst kwamen we daar bij het Blue Lake dat gebruikt mag worden door iedereen en het Green Lake dat alleen van de Maori's is en waar niet in gezwommen of gevist mag worden. Hierna gingen we door naar Ta Wairoa. De dames achter de kassa waren in kleding van begin 1900 maar gaven ons voor de rondleiding wel een IPod mee met vertellingen bij alle gebouwen en bijzondere punten. De ronde eindigde met een waterval en daarna een klim naar een uitzichtpunt. De opgravingen gaven een mooi beeld van het dorp en de film was zeker handig om het beter te begrijpen. Hierna zijn we nog doorgereden naar Lake Tarawera waar we een mooi uitzicht hadden op Mount Tarawera.
Marianne had ons uitgenodigd voor de 5 o'clock wine, dit is een wekelijkse bijeenkomst met een aantal vriendinnen maar ter ere van haar verjaardag waren er nog wat mensen uitgenodigd. Iedereen nam wat mee, waarvan wij zeggen dat het een Amerikaans feestje is, zeggen de Nieuw Zeelanders, "going Dutch". Het was leuk om mee te maken en heel gezellig om de vrienden te ontmoeten. Een gezellige avond.

Zaterdag 2 maart.
Vanmorgen hebben we foto's gemaakt in Rotorua, van het station, het Maori kerkje en dorp en zijn we langs het meer gelopen. Ook hebben we de mineraalbaden op de camping geprobeerd en die waren best lekker, vervolgens nog even afgekoeld in het zwembad en toen waren we klaar om weer op stap te gaan. We zouden met Marianne, Herman en de meiden naar de berg. Hier ging je met een kabelbaan omhoog en was er een restaurant en een "luge" baan. Je kreeg een kuip op wieltjes met een stuur waarmee je ook kon remmen. Je ging via een baan de berg af en als je het stuur naar je toe trok remde je en als je het iets van je af hield kreeg je dus meer vaart. We zijn 4 keer naar beneden gegaan. De eerste keer moest je de gemakkelijke baan nemen maar daarna mocht je de advanced nemen. In de advanced baan zaten mooie hobbels en soms kwam je ook gewoon los. De meiden vonden het ook leuk om te doen en bij ons kwam dus ook het kind weer boven. Helaas met de laatste afdaling dacht Leo Marianne in te halen maar hij vloog de baan uit. Zijn elleboog heeft een grote schaafwond en ze kleren konden gelijk in de was. We hopen maar dat het snel heelt. Hierna hebben we boven gegeten, een buffet, heel lekker. En, Truus je hebt gelijk, de toetjes zijn heerlijk dat vonden wij ook. Hierna zijn we nog even met Marianne en Herman mee gegaan naar huis, maar er komt een tijd van afscheid nemen. We vonden het heel gezellig, ook leuk om een stukje van jullie leven te proeven en mee te maken. Bedankt voor jullie gastvrijheid het was echt heel gezellig.