Van Westport naar Motueka (Abel Tasman NP)

Jenny en Leo blijven vertellen!

Maandag 11 februari:
De trekking van de staatsloterij is geweest en we hebben geen prijs maar door hier rond te reizen hebben wij het gevoel dat we iedere dag de hoofdprijs winnen en dat zijn de herinneringen die we voor altijd mee nemen en daar hoeven we geen belasting over te betalen.
Vandaag op weg naar Motueka, de poort naar het Abel Tasmanpark, een rit van 210 km. Nu denk je 210 km een fluitje van een cent en dat klopt zeker als je in Nederland woont en geen files op de weg hebt.Hier is het echter anders, hier is geen vlakke land en zijn geen kilometers rechte wegen. Hier gaat het op en neer, veel haarspeldbochten, bruggen met maar een rijbaan en uiteraard prachtige uitzichten. M.a.w. het kost je hier een hele dag als je deze afstand aflegt en wilt genieten en dat hebben wij er graag voor over.
Om 09.00 uur zijn we vertrokken en na Westport achter ons te hebben gelaten ging de weg gelijk omhoog. We hadden geen echte stops gepland alleen in het dorpje Murchison zijn we gestopt om te tanken en wat boodschappen te doen. Daar hebben wij onze benen wat gestrekt en het lokale museumpje bezocht. Daar werden we op de hoogte gesteld over het ontstaan en het reilen en zeilen van het dorpje afgelopen eeuw. Het hoogtepunt was het bezoek van prins Edward in 1926. Ook hier weer een afdeling met de namen en foto's van de lokale gesneuvelden tijdens de grote wereldoorlogen.
Na al deze info tot ons genomen te hebben zijn we verder gereden en bij Kohatu verlieten wij route nr 6 en gingen verder op de toeristische route richting ons einddoel Motueka waar wij om 16.30 uur aankwamen.
Motueka is een klein stadje aan de Tasmanbaai en staat bekend voor zijn visserij, wijn, boomgaarden en zijn kiwi's. En voor de sportievelingen onder ons is er genoeg te doen. Wij hebben geboekt voor een boottocht gecombineerd met een wandeling, een kajaktocht en met als extra optie een wijntour langs een aantal wijnhoeves. Tevens hebben ze hier aardig wat zon uren. Den Helder heeft zoiets van 1100 uren op jaarbasis maar hier is het 2600 uren dus een aardig klimaat.
Tot zover voor vandaag morgen weer verder.

Dinsdag 12 februari:
Om 08.30 uur was het verzamelen bij de receptie en werden we opgehaald door een bus die ons zou brengen naar de boot. De boot lag afgemeerd in een dorpje verderop genaamd Kaiteriteri en ligt in het Abel Tasmanpark. Dit is het kleinste doch oudste natuurpark van NZ. Er grenzen echter ook andere parken tegenaan zodat het bijna de gehele Noord west kant van NZ bestrijkt. De chauffeur was heel enthousiast en we kregen tijdens de rit heel veel info over het gebied. Hij bracht dit ook op een heel humoristische wijze en dat gecombineerd met zijn Nieuwzeelandse accent onderhield hij ons uitstekend. Tot 1960 werd hier in het gebied vooral tabak geteeld echter daar is door toedoen van de toenmalige regering de klad in gekomen en zijn ze over gegaan op de fruitteelt. 
Nadat we aan zijn gekomen in Kaiteriteri zijn we aan boord gegaan van de boot. We zijn gevaren dicht onder de kust en zagen pinguïns zwemmen en zeehonden liggen zonnebaden op de rotsen. Helaas het weer begon te betrekken en toen wij op de plaats aankwamen waar wij afgezet zouden worden, regende het. In ons goretex zijn we begonnen aan onze wandeling. We zouden lopen van Medlandsbay naar Anchoragebay een afstand van 12 km en we hadden er 4 uur de tijd voor. Het pad ging gelijk omhoog en het bos in en dat in de stromende regen. Gelukkig  dat het weer opklaarde na 30 minuten zodat de jassen uit konden en terug in de rugzakken konden gestopt. Het was een mooie tocht waarbij we de nodige foto's s hebben gemaakt. We liepen door dichte bossen, langs steile klippen, mooie meertjes en gouden zand stranden. Bij Torrentbay zouden we het wad over kunnen steken als het laag water was. Juist jullie raden het al het was net hoogwater geweest en afgaand tij. Gezien het feit dat het verschil tussen hoog en laag water 4,5 meter is was het wad oversteken geen optie en ook het maken van een drijfpakketje niet. Dus dat werd omlopen en werd de route  4 km langer. Gelukkig hebben wij een ijzeren conditie en ons moraal was goed zodat we deze tegenslag onze dag niet lieten vergallen. Daarnaast was deze omweg een stuk mooier dan het lopen over het wad.
Om 15.30 uur kwamen we aan op Anchoragebay en waren keurig op tijd voor de boot die ons om 15.45 kwam ophalen.
Wij konden terug kijken op een mooie dag.

Woensdag 13 februari:
Vandaag was het de dag van kajakken. We gingen niet mee met een gegidste tocht maar zouden zelfstandig met de kajak op stap gaan. De wekker liep op tijd af want om 08.00 uur zouden we opgehaald worden. Nu gingen we op weg naar Maurake. Maurake ligt een baai verder dan Kaiteriteri en bestaat alleen maar uit een camping, een biergarten en drie kajak verhuurbedrijven. Na een zeer uitgebreide veiligheids briefing over de do's and don'ts konden we in onze kajak stappen. We moesten eerst een stuk voorpebbelen van de instructeur en hij was onder de indruk van onze peddelkunst, het zag er profi uit. Hierna zijn we gelijk gepeddeld naar fishermans eiland en hebben op een klein idyllisch strandje koffie gedronken. Daarna zijn we buitenom, dat werd afgeraden door het bedrijf, i.v.m. golfslag etc gepebbeld richting Adèle eiland. Ik koos voor de route buitenom omdat ik genoeg ervaring heb met kajakken op zee en Jenny ook weet wat ze moet doen. Daarnaast was de zee vrij rustig. We zagen een jonge pinquin zwemmen aan de oppervlakte, maar hij zag er uitgeput uit. Misschien was hij ziek want er zat weinig fut in.
Aangekomen bij Adèle eiland vlak onder de kust gepebbeld en zagen kolonies zeemeeuwen, aalscholvers en zeehonden. Nadat we uitgekeken waren hebben we het eiland verder gerond en opgestoken naar de kust waar we op een klein standje geluncht en genoten van de zon hebben.
Om 15.00 uur waren we weer terug op het startpunt we vonden het mooi geweest en na ons gedoucht te hebben hebben we genoten van een heerlijk witbiertje in de biergarten. Wederom was het een mooie dag waar we op terug kunnen kijken.
Op de camping aangekomen hebben we een dag extra bij geboekt en ingeschreven voor de wijntour. Je moet niet allen fysiek bezig zijn maar ook moet je iets met cultuur doen en dat is dan de wijntour waar Jenny haar kennis op gebied van wijnen getest kan worden.

Donderdag 14 februari:
De ochtend bestond uit een bezoek aan de kapper van ons beiden en het inslaan van boodschappen. Gelukkig konden we terecht bij de kapper zodat we nu weer netjes geknipt hier rondlopen.
Om 12.15 uur vertrokken we met 2 echtparen uit Engeland en 1 echtpaar uit NZ onder leiding van onze gids annex chauffeur. Het klikte gelijk in de groep en de stemming zat er al gelijk in en toen hadden we nog geen wijntje op. De doelstelling van deze middag was niet om onze kennis op wijn gebied op te vijzelen maar om onze smaak pupillen te testen. Dat werd dus in een keer een heel ander verhaal. We zouden 4 wijnhoeves aandoen en in elke hoeve moest er geproefd worden. Met als afsluiting een bezoek aan de oudste pub in NZ waar we een biertje als afzakkertje konden nuttigen. Ja, wat moet je dan, je past jezelf aan en doet gezellig mee. De stemming steeg hoe verder de middag vorderde. 
We hebben ons de wijn goed laten smaken en nog diverse flessen wijn gekocht die ons goed bevallen waren. Deze wijn kunnen we helaas niet meenemen naar Nederland. Dan zouden we bij moeten betalen wegens het overschrijden van het aantal kilo's wat je mee mag nemen in het vliegtuig. Maar het zal geen probleem worden om de flessen leeg te krijgen voordat we weer in het vliegtuig moeten stappen. Gelukkig was er ook nog aan de inwendige mens gedacht want bij de 3e hoeve stonden allerlei hapjes op de tafel zodat we weer aangesterkt konden beginnen aan het vervolg van de tour. Dit hadden we wel nodig. 
Om 17.30 uur waren we moe doch zeer voldaan van onze culturele middag en wij vonden het beiden het zwaarste programma tot nu toe.
Wij kunnen terug kijken op een mooie tijd hier in Motueka en als we terugkomen in NZ dan zeker hier en voor langere tijd. 
Morgen op weg naar Kaikoura waar we walvissen gaan spotten en zondag gaan we met de boot van 14.25 uur over naar Wellington op het Noordereiland.
Tot de volgendé keer.

Hartelijke groeten uit een zonnig NZ, Jenny en Leo ( ondertussen hebben wij al een aardig kleurtje gekregen)