Togariro National Park en op weg naar Taupo

Zaterdag 23 februari:
Je merkt wel het verschil tussen een Top 10 camping en een DOC camping. Het ziet er minder verzorgd uit en deze camping in Whakapapa heeft, waar we nu staan, heeft zelfs geen wifi. Dus we hadden geen verbinding met internet waardoor we niet konden Wordfeuten. Het ergste is dat wij al onzé spelletjes hebben verloren van onze tegenstanders omdat wij een paar dagen uit de lucht waren, balen. Ondertussen weer nieuwe uitdagingen aangegaan en ik, Leo, moet zeggen dat het moeilijk blijft spelen tegen Ezrix en Eliesje. Maar wie weet wat de komende spelletjes brengen.
De komende dagen gaan we dagtochten maken hier in het Tongariro nationaal park. Vandaag lopen we via Taranaki Falls (waterval) naar de Tama Lakes (meren). De afstand zou zijn 17 km en het hoogteverschil 450 meter. Aldus mijn GPS bleek naderhand dat de hoogte wel klopte maar de afstand was 20 km.
We liepen eerst een stuk over de heide die volop in de bloei staat op het ogenblik, de omgeving deed me denken aan Schotland maar dan moet ik wel de vulkaan op de achtergrond wegdenken. Na een half uur lopen daalden we af in een kloofje waar we de rivier gingen volgen naar de waterval. Nu liepen we door bebost gebied maar heel anders dan op het Zuidereiland. Dit was meer Europese bossen dan de regenwouden waar we doorheen liepen op het Zuidereiland. Het was trouwens wel lekker om te lopen in de schaduw want de zon scheen volop. Een heel verschil met het weer bij jullie in Nederland. Na een uur verlieten wij het bos en kwamen we aan bij de waterval. Daar wat foto's gemaakt en een kopje thee gedronken. De thermosfles gaat altijd mee want het is best lekker om koffie of thee bij je te hebben voor onderweg tijdens een rustpauze. Dat Is wat ik geleerd heb bij het Korps en daar hebben wij best profijt van. Jenny en ik gaan altijd goed voorbereid op pad en hebben alles bij ons wat nodig is want het weer in dit gebied kan zo omslaan en de mensen worden genoeg gewaarschuwd. Zelfs dan kom je nog mensen tegen die niets bij zich hebben, in mijn ogen onverantwoord.
Na de waterval ging het terrein over in een open vlakte. Er waaide een stevige frisse wind die regelmatig stofwolken deed opwaaien. Gelukkig hadden we daar niet al te veel last van. We liepen over een aangelegd pad om de route voor meer mensen toegankelijk te maken. Ik zelf vind dat jammer want ik loop zelf liever over ongebaand terrein dat maakt het avontuurlijker. Na ruim een uur lopen en de nodige hoogtemeters gemaakt te hebben kwamen we aan bij het eerste meertje. We zijn hier even gestopt en daarna verder omhoog naar het 2e meertje. Het was afgelopen met het pad en de route ging steil omhoog, dit was het betere werk!!!! Vanaf boven hadden we een prachtig uitzicht over de omgeving en de beide meertjes. Je kon helaas niet bij de meertjes komen want die lagen diep beneden ons in een kom. Gezeten achter een groot rotsblok zodat we geen last hadden van de wind hebben we onze boterhammen gegeten en uitgerust van de steile klim. Daarna weer op weg naar beneden en dat was een stuk moeilijker dan omhoog gaan zeker als je geen ervaring hebt. De ondergrond was hard en er op lag een dunne laag steenslag wat het glad maakte. Als je niet oppaste lag je zo onderuit. Er waren mensen die echt panisch waren en die amper omlaag durfden. Dan vraag je jezelf wel eens af, wat doe je hier als je geen ervaring of de verkeerde schoenen aan hebt. In mijn ogen onverantwoord.
De terugweg ging een stuk sneller dan de heenweg en we waren na 5 uur wandelen weer terug bij onze camper. En wat smaakt dan het lekkerste na een warme dag, juist een biertje en zo sloten we onze wandeldag naar de Tama Lakes af. Het was een mooie voorbereiding op onze tocht voor morgen de "Tongariro Alpine Crossing".

Zondag 24 februari:
Voor vandaag staat de T.A.C. Op het programma een doorsteek van 20 km door het Park met een klim van 850 meter, waarbij 2 steile stukken, en een lange geleidelijke afdaling van 1100 meter. De route zou lopen langs diverse vulkaan kraters, een paar meertjes en een geyserveld. Om 8 uur vertrok de bus die ons zou brengen naar het startpunt van de route. Nu bleek dat we niet verder mochten dan de "red Crater", dus het was een op een neertje voor vandaag net als gisteren. De reden hiervoor was dat er in september en november uitbarstingen waren geweest en de rotsblokken door de lucht vlogen op het 2e gedeelte van de route. Dit was ons niet verteld bij de inschrijving op de camping. Nu bleek echter dat bij het infocentrum dat wel op het bord stond dat je niet verder kon dan de Rode Krater. Dat hadden wij niet echter gezien.
Ook nu weer veel mensen met de verkeerde schoenen aan en alleen een flesje water bij zich. Na een uur lopen kwamen we langs Soda Springs en daar stond een groot bord waar de mensen gewezen werden op de gevaren en als je twijfelde over je fysieke gesteldheid en je uitrusting dat je dan niet verder moest gaan. In mijn ogen moet daar iemand staan om dit te controleren en desnoods mensen te weigeren die niet voldoen aan de veiligheids eisen. Maar dat is niet commercieel gedacht. Nu echter gaan er mensen omhoog die het gevaar onderschatten. Nu hadden we vandaag het weer wederom mee maar ik denk dat als het weer omgeslagen was geweest dat er veel problemen en ongelukken waren voorgevallen.
We hadden ondertussen al 250 hoogtemeters gemaakt, die geleidelijk waren gegaan. vanaf Soda Springs naar South Crater waren het er 350 alleen deze waren steil. In het begin was er nog een aangelegd pad maar daarna was het een geitenpad. Ook hier weer een harde ondergrond met steenslag wat de afdaling weer zou bemoeilijken straks. Jenny en ik klommen in een rustig tempo omhoog. Net als gisteren woei er een frisse wind en hoe hoger we kwamen hoe kouder die wind werd. Omdat het hier kaal was hadden we veel last van de stof die opwaaide. Het was ook behoorlijk druk op de route want hij is erg populair en het is de mooiste route van Nieuw Zeeland en de wereld aldus de brochure!!!!!!!!! Puffend en zwetend gingen we omhoog en op de top bij de South Crater een korte adempauze genomen. Vervolgens de laatste 250 hoogtemeters richting de Red Crater genomen. Het was druk op het smalle paadje want er kwamen ook al mensen omlaag die eerder waren gestart. Op de top zagen we hoe Red Crater aan zijn naam kwam, hij was helemaal rood, deed me denken aan Rauduskal krater op IJsland, die is ook helemaal rood. Mooi om te zien in ieder geval. In de diepte lagen het Emerald en Blue Lake en hadden we een mooi uitzicht over het park. in de verte konden we zelfs mount Taranaki zien liggen en dat was toch hemelsbreed een afstand van ruim 100 km. Helaas konden we niet verder en was het hier weer omkeren. We besloten om een stuk af te dalen voordat we gingen lunchen. Hier op de top hadden we teveel last van de wind.
Tijdens de afdaling zagen we weer mensen die het moeilijk hadden met het naar beneden gaan. Ik heb nog een oudere vrouw uit Canada mijn stokken gegeven en haar omlaag begeleid. Ze durfde niet meer verder toen ze halverwege de beklimming was. Ze was dolblij met mijn hulp. Omdat we ruim op tijd waren voor de bus terug hebben we nog een lange stop gemaakt bij een snelstromend beekje. Jenny heeft nog heerlijk wezen pootjebaden in het koude water. Om. 3 uur vertrok de eerste bus en die hebben we terug genomen naar de camping. Op een terrasje vlak bij de camping heb ik nog een heerlijk biertje gedronken en Jenny een radler.
Terugkijkend op deze dag vond ik het jammer dat we de doorsteek niet hadden kunnen maken, nu vond ik het een beetje tegenvallen. Ik had er meer van verwacht. Persoonlijk vind ik de tochten die ik op IJsland heb gelopen veel mooier. Echter we zijn lekker fysiek bezig geweest en hebben de nodige hoogtemeters gemaakt wat de teleurstelling wat verzachte.
Dit was de laatste dag hier, morgen gaan we verder naar Lake Taupo.

Maandag 25 februari:
We hoefden vandaag niet vroeg op als we maar voor 10 uur de camping hadden verlaten. Dat was geen probleem om klokslag 10 uur reden we door de uitgang op weg naar Taupo. Het was een kleine 100 km rijden dus we hadden alle tijd. Jenny weer achter het stuur en ik met de kaart op mijn schoot. Na een klein uurtje rijden stuurde ik Jenny een klein weggetje in en op het einde hiervan was een klein sluisje waar we heerlijk in alle rust koffie Hebben gedronken. We hadden een mooi uitzicht op het meer Rotoaira en genoten allebei van de stilte en de natuur. Na deze break op weg naar Turangi waar we eerst onze voorraad voor de komende dagen gingen aanvullen want ook dat was weer nodig. Bij Turangi begint Lake Taupo en voor vissers schijnt dit een hengelparadijs te zijn. Dus Henk als je niet weet waar je komende zomer heen gaat dan is Lake Taupo de place to be.
Lake Taupo is een super vulkaan en daar zijn er maar 3 van in de wereld. De andere 2 zijn Yellowstone in Amerika en Campi Flegrei bij Napels. Alle drie hebben ze gemeen dat ze niet te zijn herkennen als vulkaan maar ze zijn het wel. Google maar eens erop en dan lees je de geschiedenis erover wat er gebeurd als er een uitbarsting plaats heeft gevonden van dit soort vulkanen. In het jaar 181 na Christus is de Taupo als laatste keer flink uitgebarsten geweest. Nadien zijn er wel kleine erupties geweest.
Doordat deze vulkaan zich hier op houdt zijn er in deze omgeving veel thermische activiteiten net als op IJsland.
Taupo zelf is een toeristisch stadje met zo een 25.000 inwoners waar allerlei activiteiten ontplooid worden en er veel te doen is. Je hoeft jezelf hier niet te vervelen.
Op de camping waar we staan is het rustig. Hij is erg mooi en de grootste waarop we tot nu hebben gestaan. Wat we de komende dagen gaan doen zien we nog. We hebben wel ingeschreven in ieder geval voor een culturele avond met Maori's met een hangi. Een hangi is een vorm van BBQ op Maoriaanse wijze. Het vlees wordt ingepakt en op hete kolen neergelegd. Vervolgens wordt er aarde overheen gegooid en na een tijdje wordt het weer opgegraven en dan is het smullen. Hoe het was laten we nog wel weten. Tot de volgende keer.
Hartelijke groeten, Jenny en Leo.